O różańcu św.:
Różaniec to modlitwa, którą bardzo ukochałem (…). Przedziwna w swej istocie i głębi (…). Oto na kanwie słów Pozdrowienia Anielskiego przesuwają się przed oczyma duszy główne momenty z życia Chrystusa (…) jakbyśmy obcowali z Nim przez serce Jego Matki. Równocześnie zaś w te same dziesiątki różańca, serce nasze może wprowadzić sprawy, które składają się na życie człowieka, rodziny, narodu, Kościoła, ludzkości (…). W tajemnicach radosnych widzimy (…) radość rodziny, macierzyństwa, przyjaźni, wzajemnej pomocy. W tajemnicach bolesnych rozważamy w Chrystusie (wraz z Jego Matką) wszystkie cierpienia człowieka. W tajemnicach chwalebnych odżywa nadzieja wieczności. W Chrystusie zmartwychwstałym cały świat zmartwychwstaje (JP II, Rzym 1983.11.07)
Ikonografia wskazuje, że różaniec jest środkiem ofiarowanym nam przez Maryję, aby kontemplować Jezusa, rozważać Jego życie, kochać Go i coraz wierniej naśladować. To wskazanie Maryja pozostawiła także w wielu swoich objawieniach. Myślę szczególnie o tych fatimskich, które miały miejsce 90 lat temu. Trzem pastuszkom: Łucji, Hiacyncie i Franciszkowi, Maryja przedstawiła się jako „Królowa Różańca”, poleciła z mocą, aby odmawiać codziennie różaniec i w ten sposób uprosić koniec wojny. Także my pragniemy podjąć to macierzyńskie polecenie Maryi, angażując się w odmawianie z wiarą różańca w intencji pokoju w rodzinach, między narodami i na całym świecie (B XVI, Rzym 2007.10.07)
Jesteś mężczyzną? Myślisz, że różaniec jest dobry tylko dla kobiet? Przeczytaj, co Pius XI ma ci do powiedzenia w encyklice „O różańcu NMP”:
„Łatwy to i dostosowany do wszystkich umysłów sposób modlitwy cudownie rozpowszechniony przez św. Dominika. Jakże mylą się ci, którzy odrzucają go jako rzekomo bezduszne i jednostajne powtarzanie zawsze tych samych słów, stosowne co najwyżej dla dzieci i kobiet! Wobec takiego zarzutu należy zaznaczyć, że chociaż pobożność, podobnie jak i miłość, często powtarza te same słowa, nie wyraża jednak tych samych myśli, lecz dorzuca zawsze coś nowego, dobytego z głębi serca i gorejącego miłością. Nadto ten sposób modlitwy tchnie prostotą ewangeliczną i pokorą ducha i tej prostoty i pokory wymaga (…). Jeśli świat w swej pysze ośmiesza i odrzuca różaniec, to nieprzejrzany wręcz zastęp świętych ze wszystkich wieków i każdego stanu nie tylko serdecznie go pokochał i pobożnie odmawiał, ale używał go też zawsze jako potężne oręż w walce z szatanem. Wielu wybitnych uczonych, mimo nawału wyczerpujących studiów i badań naukowych, nie opuszczało żadnego dnia, żeby nie uklęknąć przed obrazem Matki Bożej i nie odmówić pobożnie różańca. Nawet królowie i książęta uważali to za święty obowiązek, mimo, że obarczeni byli kłopotami i trudami rządzenia. Dlatego nie tylko ręce prostaczków i ubogich piastują i ściskają tę mistyczną koronkę, ale przynosi ona zaszczyt ludziom wszelkiego stanu.” (Franciszek, 2014.10.10)
TEOLOGIA RÓŻAŃCA
Wydawać się może, że różaniec jest modlitwą wyłącznie maryjną i często tak jest pojmowany. W istocie w jej centrum stoi Chrystus, Jego miłość, którą do końca nas umiłował. To prawda, że gdy odmawiamy różaniec, Maryja uczy odkrywać i rozumieć Boże tajemnice. Czytamy: Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu (Łk 2,19). Wszystkie te sprawy, czyli słowa i czyny Jezusa (verba et gęsta, jak to ujmuje łacińska formuła), które objawiają Boga. Modląc się na różańcu, stajemy się jakby naśladowcami Maryi. Ewangelia stopniowo wnika w obieg myśli człowieka, umacniając jego wiarę i przybliżając do Boga. W tej modlitwie Maryja jest orędowniczką z drugiej za strony, jako jedna z nas, tą która już doszła do pełnego zjednoczenia z Bogiem, jest potwierdzeniem i gwarancją Bożych obietnic i źródłem nadziei – zmierzamy tam, dokąd Ona już doszła.
Różaniec to modlitwa dwuwarstwowa. Specyficzna technika modlitewna, polegająca na powtarzaniu, jest przygotowaniem serca i umysłu do rozważania najważniejszych wydarzeń z życia Chrystusa i Jego Matki, które zarazem są dziejami naszego zbawienia. Rytm i melodyka słów w różańcu nieustannie podtrzymują więź z Bogiem, pozwalają rozważać tajemnice, budzą pragnienie głębszej wiary i otwierają na łaskę Bożą. Jan Paweł II w licie O Różańcu w. napisał, należy on do najlepszej i najbardziej wypróbowanej tradycji kontemplacji chrześcijańskiej.
Tych wydarzeń, nazywanych tajemnicami, jest obecnie dwadzieścia. Każdemu z nich odpowiada dziesiątka różańca, czyli jedno Ojcze nasz, dziesięć Zdrowa Maryjo i jedno Chwała Ojcu. Cztery części różańca są zatem streszczeniem orędzia chrześcijańskiego, mówią bowiem o wcieleniu (cz. I), nastaniu, wraz z Chrystusem, Królestwa Bożego (cz. II), odkupieniu (cz. III) i wyniesieniu do chwały (cz. IV). Odmawiajmy różaniec!